Dag 2 in Dallas - Elia
Door: Jacqueline
Blijf op de hoogte en volg Lies
29 Juli 2015 | Roemenië, Cluj-Napoca
Het volgende verslag is geschreven door Jacqueline.
8 uur: De klussers zitten aan het ontbijt zodat ze om 9 uur aan de slag kunnen in het nieuwe gebouw. Plafonds moeten worden ingelegd, elektriciteit wordt aangelegd, een podium wordt gemaakt en ook de buitenkant van het gebouw moet verder worden geverfd en geschuurd. Van het collectegeld kunnen we de ruimtes binnen voorzien van (led)spotjes in het plafond. Dit is duurzamer, veiliger en milieuvriendelijker dan de TL-balken die normaal gebruikt worden. Het gebouw zelf is een gekregen directiekeet van een bouwproject uit Nederland. Voor de ramen zitten nu nog grote stukken hout als bescherming maar aan het einde van de dag zijn ook de rolluiken gemonteerd.
Ondertussen in het hotel slaapt de rest nog even uit en ontbijt later, zij gaan tegen de middag pas richting Pata-Rât. Voor de lunch moeten inkopen worden gedaan. Twee van ons gaan naar de Selgros (dat lijkt heel erg op de Nederlandse Makro) en kopen alles in voor de lunch. Brood met dik boter een vlees, dat eten de Roma kinderen het liefst.
In Dallas, Pata-Rât, aangekomen ruik je buiten de geur van verbrand PVC al hangen. Mensen smelten het plastic van elektriciteitskabels zodat het koper overblijft, dit kunnen ze weer verkopen. Dat de dampen die hierbij vrijkomen giftig zijn maakt hen vrij weinig uit. Onze schilders dragen mondkapjes, dat scheelt een beetje qua hoofdpijn die je van deze dampen kunt krijgen. Om het gebouw staat een hek; met regelmaat staan er kinderen uit de buurt te kijken en te roepen. Vanmiddag om 14 uur mogen ze naar de 'ontmoetingsplek' voor het kinderprogramma maar ook nu al willen ze graag je aandacht. Om 13 uur lunchen we met z'n allen in de keet. We smeren het brood voor de kinderen en vertrekken met Frank naar beneden. Lopend over het vuil, langs hutjes, soms huisjes, waar de mensen en kinderen wonen, bukken voor de elektriciteitskabels en waslijnen die overal lopen en zwaaiend naar de mensen en kinderen die in en voor hun huisjes zitten. Kinderen sluiten zich bij ons aan en met een groep van uiteindelijk 60 kinderen hebben we vandaag een hele volle zaal. Het is er warm maar de kinderen stralen en vragen om je hand of een knuffel en proberen op allerlei manier contact met je te maken.
We gaan zingen met gebaren en krijgen het hierdoor allemaal nog warmer, maar dat geeft niet. Na het verhaal over Elia delen we de boterhammen uit die gretig worden opgegeten. Ondertussen komen er nog steeds nieuwe kinderen binnen van alle leeftijden. Sommigen met schoenen, anderen zonder. Sommigen gekleed, anderen in een hemdje of alleen een broek of rokje. We proberen een ballon met ze ter versieren maar door de hitte is niet iedereen's spanningsboog even groot. Als ze weer vertrekken krijgen ze weer een banaan mee.
De klussers hebben inmiddels afgerond en we eten vroeg: vanavond hebben we ook een programma voor de tieners uit Dallas voorbereid. Om 19 uur zijn we weer terug in het nu iets minder warme en benauwde zaaltje. Er zijn ongeveer 20 tieners, Frank is er met zijn vrouw Rita en zijn twee eigen kinderen (3 jaar en nog geen 1 jaar). Ook dit programma begint met zingen, Rita speelt gitaar en vol enthousiasme en overtuiging wordt er meegedaan. Dat het alsnog warm is met de deur dicht (zodat nieuwsgierige kleinere kinderen niet binnen komen) maakt niks uit. We hebben een verhaal over vriendschap (David en Jonathan) en spelen verschillende spellen waarbij samenwerking belangrijk is. Zo hebben we een estafette waarbij je in tweetallen met 1 voet aan elkaar gebonden zo snel mogelijk een parkoer moet afleggen. Er is wat aarzeling maar als de tieners zijn hoe raar en grappig het eigenlijk is, willen ze allemaal een keer proberen. Dit gebeurt ook in gemixte teams waarbij onze Nederlandse kinderen meedoen. Er is leuk contact tussen de Nederlandse en Roemeense tieners: ze leren elkaar handklapspelletjes en proberen zo goed als het gaat te communiceren (in het Engels, Roemeens en met handen en voeten). Ter afsluiting hebben we cola en chips, dat valt wel in de smaak! Bezweet, lichtelijk vermoeid en heel erg enthousiast vertrekken we weer richting het hotel. Een waardevolle dag!
8 uur: De klussers zitten aan het ontbijt zodat ze om 9 uur aan de slag kunnen in het nieuwe gebouw. Plafonds moeten worden ingelegd, elektriciteit wordt aangelegd, een podium wordt gemaakt en ook de buitenkant van het gebouw moet verder worden geverfd en geschuurd. Van het collectegeld kunnen we de ruimtes binnen voorzien van (led)spotjes in het plafond. Dit is duurzamer, veiliger en milieuvriendelijker dan de TL-balken die normaal gebruikt worden. Het gebouw zelf is een gekregen directiekeet van een bouwproject uit Nederland. Voor de ramen zitten nu nog grote stukken hout als bescherming maar aan het einde van de dag zijn ook de rolluiken gemonteerd.
Ondertussen in het hotel slaapt de rest nog even uit en ontbijt later, zij gaan tegen de middag pas richting Pata-Rât. Voor de lunch moeten inkopen worden gedaan. Twee van ons gaan naar de Selgros (dat lijkt heel erg op de Nederlandse Makro) en kopen alles in voor de lunch. Brood met dik boter een vlees, dat eten de Roma kinderen het liefst.
In Dallas, Pata-Rât, aangekomen ruik je buiten de geur van verbrand PVC al hangen. Mensen smelten het plastic van elektriciteitskabels zodat het koper overblijft, dit kunnen ze weer verkopen. Dat de dampen die hierbij vrijkomen giftig zijn maakt hen vrij weinig uit. Onze schilders dragen mondkapjes, dat scheelt een beetje qua hoofdpijn die je van deze dampen kunt krijgen. Om het gebouw staat een hek; met regelmaat staan er kinderen uit de buurt te kijken en te roepen. Vanmiddag om 14 uur mogen ze naar de 'ontmoetingsplek' voor het kinderprogramma maar ook nu al willen ze graag je aandacht. Om 13 uur lunchen we met z'n allen in de keet. We smeren het brood voor de kinderen en vertrekken met Frank naar beneden. Lopend over het vuil, langs hutjes, soms huisjes, waar de mensen en kinderen wonen, bukken voor de elektriciteitskabels en waslijnen die overal lopen en zwaaiend naar de mensen en kinderen die in en voor hun huisjes zitten. Kinderen sluiten zich bij ons aan en met een groep van uiteindelijk 60 kinderen hebben we vandaag een hele volle zaal. Het is er warm maar de kinderen stralen en vragen om je hand of een knuffel en proberen op allerlei manier contact met je te maken.
We gaan zingen met gebaren en krijgen het hierdoor allemaal nog warmer, maar dat geeft niet. Na het verhaal over Elia delen we de boterhammen uit die gretig worden opgegeten. Ondertussen komen er nog steeds nieuwe kinderen binnen van alle leeftijden. Sommigen met schoenen, anderen zonder. Sommigen gekleed, anderen in een hemdje of alleen een broek of rokje. We proberen een ballon met ze ter versieren maar door de hitte is niet iedereen's spanningsboog even groot. Als ze weer vertrekken krijgen ze weer een banaan mee.
De klussers hebben inmiddels afgerond en we eten vroeg: vanavond hebben we ook een programma voor de tieners uit Dallas voorbereid. Om 19 uur zijn we weer terug in het nu iets minder warme en benauwde zaaltje. Er zijn ongeveer 20 tieners, Frank is er met zijn vrouw Rita en zijn twee eigen kinderen (3 jaar en nog geen 1 jaar). Ook dit programma begint met zingen, Rita speelt gitaar en vol enthousiasme en overtuiging wordt er meegedaan. Dat het alsnog warm is met de deur dicht (zodat nieuwsgierige kleinere kinderen niet binnen komen) maakt niks uit. We hebben een verhaal over vriendschap (David en Jonathan) en spelen verschillende spellen waarbij samenwerking belangrijk is. Zo hebben we een estafette waarbij je in tweetallen met 1 voet aan elkaar gebonden zo snel mogelijk een parkoer moet afleggen. Er is wat aarzeling maar als de tieners zijn hoe raar en grappig het eigenlijk is, willen ze allemaal een keer proberen. Dit gebeurt ook in gemixte teams waarbij onze Nederlandse kinderen meedoen. Er is leuk contact tussen de Nederlandse en Roemeense tieners: ze leren elkaar handklapspelletjes en proberen zo goed als het gaat te communiceren (in het Engels, Roemeens en met handen en voeten). Ter afsluiting hebben we cola en chips, dat valt wel in de smaak! Bezweet, lichtelijk vermoeid en heel erg enthousiast vertrekken we weer richting het hotel. Een waardevolle dag!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
