Dag 5 in Dallas - Waardevol
Door: Lies
Blijf op de hoogte en volg Lies
01 Augustus 2015 | Roemenië, Cluj-Napoca
Vandaag brak onze laatste dag in Dallas aan. Vannacht is er 1 familie al vertrokken voor hun verdere vakantie, waardoor we eindelijk een keer allemaal in de gordel konden en er niemand op schoot hoefde onderweg naar de vuilnisbelt. De klussers en de knutselaars kwamen vandaag allemaal tegelijk aan in Dallas, waarna een deel van de knutselaars de boodschappen ging doen voor de lunch.
Hoe langer we hier zijn, hoe vertrouwder het voelt. Vandaag hebben we als klussers het hele gebouw afgeschilderd, het hele plafond inclusief verlichting en elektriciteit is af, het podium is helemaal klaar en van de keuken zijn de onderste kastjes gebouwd. Het gebouw kan nu in ieder geval de winter door en oogt van buiten netjes! Alles wat gepland was is klaar en we hebben zelfs nog iets extra's kunnen doen.
Dat het kinderprogramma vandaag voor het laatst was, was ook te merken aan de drukte. Met maar liefs 73 enthousiaste kinderen en ongeveer 10 enthousiaste en heftig zwetende leiding zaten we in ons hokje. Het verhaal was dit keer een combinatie van een luisterverhaal in het Roemeens (Niemand is zoals jij - Max Lucado) en een toneelstukje van onze Nederlandse toptoneelspelers ter ondersteuning van het verhaal. De kinderen vonden het erg leuk, maar door de drukte en de warmte was hun spanningsboog niet zo lang. Het verhaal ging er over dat iedereen waardevol was, ondanks de talenten die je hebt en de dingen die je wel of niet kan. De onderliggende boodschap van het verhaal van ons was dat we alle kinderen op de vuilnisbelt waardevol vinden, ondanks de situatie waar ze zich in bevinden. Na het verhaal hebben we nog gekleurd maar dit hield niet iedereen lang vol. Voor alle kinderen was er een kettinkje met een parel eraan (als teken van 'waardevol') en watermeloen.
Toen het kinderprogramma (door de warmte enigszins vervroegd) was afgelopen, hebben we het hele hok leeggehaald. Vandaag was namelijk het laatste kinderprogramma voor de vakantie en na de vakantie gaat dit weer verder in het nieuwe gebouw! Tijdens het opruimen kwamen er nog veel kinderen langs die allemaal op hun manier wilden helpen met sjouwen of overgebleven eten opeten. Een enkele volwassene kwam ook nog even binnen gluren, alsof ze symbolisch afscheid kwamen nemen van het gebouw. Alle spullen die er nog stonden hebben we naar boven (het nieuwe gebouw) gebracht.
Na zelf ook boven aangekomen te zijn was de zon inmiddels al een heel stuk lager en waren de klussers een heel eind gevorderd. Vanaf beneden was er een hele grote groep kinderen meegelopen die aan een aantal onder ons hun liefde nog wilde verklaren voordat we weggingen ('I love Job!'). Na nog een hoop gefotografeerd, geknuffeld en ge-papegaaitje-leef-je-nog'd was het dan eindelijk tijd om afscheid te nemen.
Wat nog leuk is om te vertellen over vandaag, is de grote hoeveelheid foto's van de mensen in Dallas die we hebben kunnen maken. Aan het begin van de week mochten we alleen foto's maken vanuit het nieuwe gebouw (uitzicht over de wijk) en langzaamaan, naarmate de mensen steeds meer meer gewend aan ons en ons werk raakten, mochten er steeds meer foto's gemaakt worden. Ikzelf liep vanaf boven naar beneden en maakte een foto van een van de waterkranen, waarna een meisje uit haar huis kwam rennen en riep 'Pose! Pose!' (wat betekent 'Foto! Foto!'). Toen ik haar op de foto had gezet kwamen er steeds meer mensen en kinderen die op de foto wilden. Op een gegeven moment moest ik zelfs wachten omdat een hele familie op de foto wilde, maar de helft uit andere huizen moest komen. Leuk om te zien dat dat in een week zo kan veranderen.
We hebben er met zijn alleen een hele mooie en bijzondere week van gemaakt waarbij we veel nieuwe ervaringen hebben opgedaan. Na ook afscheid te hebben genomen van elkaar (een deel ging naar kamp Cojocna, een deel naar het Base Camp) ging iedereen moe maar voldaan naar zijn hotel. De volgende ochtend nam ook het Base Camp afscheid van elkaar, waarna ieder zijn vakantie vervolgde of weer terug naar huis ging.
Liefs en een fijne reis verder!
(Inmiddels ben ik zelf weer veilig en wel thuis aangekomen)
Hoe langer we hier zijn, hoe vertrouwder het voelt. Vandaag hebben we als klussers het hele gebouw afgeschilderd, het hele plafond inclusief verlichting en elektriciteit is af, het podium is helemaal klaar en van de keuken zijn de onderste kastjes gebouwd. Het gebouw kan nu in ieder geval de winter door en oogt van buiten netjes! Alles wat gepland was is klaar en we hebben zelfs nog iets extra's kunnen doen.
Dat het kinderprogramma vandaag voor het laatst was, was ook te merken aan de drukte. Met maar liefs 73 enthousiaste kinderen en ongeveer 10 enthousiaste en heftig zwetende leiding zaten we in ons hokje. Het verhaal was dit keer een combinatie van een luisterverhaal in het Roemeens (Niemand is zoals jij - Max Lucado) en een toneelstukje van onze Nederlandse toptoneelspelers ter ondersteuning van het verhaal. De kinderen vonden het erg leuk, maar door de drukte en de warmte was hun spanningsboog niet zo lang. Het verhaal ging er over dat iedereen waardevol was, ondanks de talenten die je hebt en de dingen die je wel of niet kan. De onderliggende boodschap van het verhaal van ons was dat we alle kinderen op de vuilnisbelt waardevol vinden, ondanks de situatie waar ze zich in bevinden. Na het verhaal hebben we nog gekleurd maar dit hield niet iedereen lang vol. Voor alle kinderen was er een kettinkje met een parel eraan (als teken van 'waardevol') en watermeloen.
Toen het kinderprogramma (door de warmte enigszins vervroegd) was afgelopen, hebben we het hele hok leeggehaald. Vandaag was namelijk het laatste kinderprogramma voor de vakantie en na de vakantie gaat dit weer verder in het nieuwe gebouw! Tijdens het opruimen kwamen er nog veel kinderen langs die allemaal op hun manier wilden helpen met sjouwen of overgebleven eten opeten. Een enkele volwassene kwam ook nog even binnen gluren, alsof ze symbolisch afscheid kwamen nemen van het gebouw. Alle spullen die er nog stonden hebben we naar boven (het nieuwe gebouw) gebracht.
Na zelf ook boven aangekomen te zijn was de zon inmiddels al een heel stuk lager en waren de klussers een heel eind gevorderd. Vanaf beneden was er een hele grote groep kinderen meegelopen die aan een aantal onder ons hun liefde nog wilde verklaren voordat we weggingen ('I love Job!'). Na nog een hoop gefotografeerd, geknuffeld en ge-papegaaitje-leef-je-nog'd was het dan eindelijk tijd om afscheid te nemen.
Wat nog leuk is om te vertellen over vandaag, is de grote hoeveelheid foto's van de mensen in Dallas die we hebben kunnen maken. Aan het begin van de week mochten we alleen foto's maken vanuit het nieuwe gebouw (uitzicht over de wijk) en langzaamaan, naarmate de mensen steeds meer meer gewend aan ons en ons werk raakten, mochten er steeds meer foto's gemaakt worden. Ikzelf liep vanaf boven naar beneden en maakte een foto van een van de waterkranen, waarna een meisje uit haar huis kwam rennen en riep 'Pose! Pose!' (wat betekent 'Foto! Foto!'). Toen ik haar op de foto had gezet kwamen er steeds meer mensen en kinderen die op de foto wilden. Op een gegeven moment moest ik zelfs wachten omdat een hele familie op de foto wilde, maar de helft uit andere huizen moest komen. Leuk om te zien dat dat in een week zo kan veranderen.
We hebben er met zijn alleen een hele mooie en bijzondere week van gemaakt waarbij we veel nieuwe ervaringen hebben opgedaan. Na ook afscheid te hebben genomen van elkaar (een deel ging naar kamp Cojocna, een deel naar het Base Camp) ging iedereen moe maar voldaan naar zijn hotel. De volgende ochtend nam ook het Base Camp afscheid van elkaar, waarna ieder zijn vakantie vervolgde of weer terug naar huis ging.
Liefs en een fijne reis verder!
(Inmiddels ben ik zelf weer veilig en wel thuis aangekomen)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
