Pata-Rât

Vanochtend begon met een ontbijtje met Roemeens roerei waarna we daarna allemaal wat tijd voor onszelf hadden. Met de hele groep uit ons hotel liepen we een rondje door de buurt, haalden wat te eten en aten dit op in een parkje waar we omringd werden door Roemeense kindjes op steppen die maar al te graag tussen ons door zoefden.
Om 2 uur hadden we afgesproken met Frank, van het Zody project wat al actief is op de vuilnisbelt. Niet iedereen van de groep uit het andere hotel had door dat het hier in Roemenië een uurtje later is dan in Nederland waardoor bepaalde horloges nog achterliepen. Een uurtje later dan gepland konden we dan toch op weg richting Pata-Rât, de vuilnisbelt.

Tijdens het stukje in de auto van ons hotel naar de wijk waar we gaan werken (ongeveer 20 minuten) wordt het met elke straat die we doorrijden duidelijker dat we naar een armer deel van de stad gaan. Op de vuilnisbelt aangekomen worden onze auto's nagekeken door voorbijwandelende Roma's. We stoppen bij het nieuwe gebouw (in wording) van Zody, waar Frank ons verteld over hemzelf, de regio en wat wij gaan doen. Zijn advies is om d eerste paar dagen geen foto's te maken omdat de mensen nog niet aan ons gewend zijn en nog niet weten wat onze intenties zijn. Foto's maken vanaf het gebouw van de omgeving mag dan weer wel.

In Pata-Rât zijn 4 verschillende Roma-wijken en daarnaast de vuilnisbelt. De bewoners van de wijken verdienen hun geld door te helpen met het scheiden van afval. 2 weken geleden heeft de gemeente helaas de vuilnisbelt gesloten vanwege bepaalde regels en vergunningen, waardoor het ook voor Frank niet duidelijk is hoe de mensen nu aan hun geld komen.

Wij zullen werkzaam zijn in Dallas, de oudste wijk. Een van de 4 wijken bestaat pas sinds 2010, toen de gemeente besloot om de Roma en illegalen uit de stad te verplaatsen naar dit gebied bij de vuilnisbelt. In Dallas wonen ongeveer 75 verschillende families en er is een basisschool die ook dienst doet voor andere bijeenkomsten. We zullen 2x2 dagen met de kinderen een programma doen en daarnaast helpen bouwen aan het nieuwe gebouw. Van Frank krijgen we een kleine rondleiding door Dallas, waarbij hij ondertussen aan verschillende Roma verteld dat er de komende dagen een kinderprogramma zal zijn. Zo gaat die reclame hier. Sommige hutjes bestaan uit dekens, autobanden en hout, andere hutjes lijken meer op huisjes, gebouwd met stenen en een plastic dak. Overal op de grond liggen spullen: van schoenen tot barbie-onderdelen en nog meer, opzich niet gek met een vuilnisbelt in de buurt. Tijdens de rondleiding komen we langs het huidige gebouwtje van Zody, waarbij wel duidelijk wordt waarom er een nieuw gebouw nodig is. Het huidige gebouw, waar ons programma ook zal zijn, is ongeveer 35 vierkante meter. Frank verteld dat er soms zo'n 90 kinderen in zitten, wat dus neerkomt op ongeveer 3 kinderen op 1 vierkante meter. De ramen zijn grotendeels dichtgetimmerd dus er is weinig ventilatie, dat wordt wel even wennen aankomende dagen.
Onderweg terug naar de auto zien we opvallend genoeg ook verschil tussen de Roma: sommige kinderen lopen rond in een broek met shirt en schoenen, anderen lopen alleen in een onderbroekje. Her en der wordt door kinderen gezwaaid naar die rare groep Westerlingen die door hun dorpje loopt. Een wat ouder meisje wil iedereen een hand geven, een jongetje met bokshandschoenen wil iedereen een boks geven en krijgt dit ook voor elkaar door voor iedereen te gaan staan en dan 'boks!' te roepen. Hij wil weten hoe we heten ('your name?') en merkt op dat we bijna allemaal blauwe ogen hebben door naar zijn ogen en daarna onze ogen te wijzen: 'blue!'. Ook oudere mensen kijken ons benieuwd aan, ze lijken niet onaardig of vijandig. Bij de auto's aangekomen komt het jongetje van eerder achter ons aan om nog 'pofte buna' te zeggen (eet smakelijk).

Terug in het hotel eten we en maken we de plannen voor morgen. De hitte is wat afgenomen en het regent. Het was best raar om te zien hoe de mensen in Dallas en de andere wijken wonen en leven en overleven. Ik ben erg benieuwd naar morgen.